کنار هم نشسته اند با یک دنیا فاصله...

ساعت از ده شب گذشته، دو ساعتی بود که هیچ حرفی با هم نزدند. هر کدام غرق در تنهایی خود بودند. گه گاهی خندة ریزی بر لبان آنها نقش می بست و خیلی زود محو  می شد.

دخترک طبق معمول همیشه، برای گریز از تنهایی کودکانه اش به شبکه پویا پناه برده بود.

 گه گاهی سرش را به سمت مادر می چرخاند و اعتراض به گرسنگی خود می کرد ، ولی کسی به اعتراض او توجه ای نداشت. رو به پدر می کرد و از او می خواست که به او املاء بگوید پدر هم با عصبانیت فرزند را از خود می راند.

دخترک ناکام تر از قبل نگاه معصومانه اش را به صفحه دفترش می دوخت. معلم با خودکار قرمز چند خطی از              بی انظباطی ها و مشق ننوشتن های او نوشته بود.

پدر و مادر همچنان غرق در پیام خواندن و پیام دادن بودند. چشمان دخترک سنگین و گرسنگی طاقتش را بریده بود. صدای پی در پی پیامک واتس آپ و وایبر برای دخترک حکم لالایی مادرانه داشت،‌ کم کم گرسنگی را فراموش کرد و چشمانش را آرام روی هم گذاشت.

بعد از ساعتها مادر سرش را از روی صحفه تب لت بلند کرد. نگاه متعجبانه اش به عقربه های ساعت دوخته شد. شب از نیمه گذشته بود. همسر و فرزندش هر کدام در گوشه ای گرسنگی را به خواب برده بودند. صدای پیامک همچنان برای آنها لالایی می خواند...

متاسفانه باید گفت این اتفاق واقعیتی است که گریبانگیر بعضی از خانواده های ایرانی شده است. همیشه این فرزندان نیستند که به فضای مجازی اعتیاد پیدا می کنند بلکه گاهی والدین نیز به این مصیبت گرفتار و الگوی نامناسبی برای فرزندان می شوند. جای بسی تاسف است که بگویم این روزها با وجود شبکه‌های اجتماعی مانند وایبر و واتس آپ و… کانون خانواده و صفا و صمیمیت و گفتگوی اعضای خانواده باهم، تحت تاثیر قرار گرفته و رنگ باخته است.

 به عنوان مثال از زمانی که پدر از محل کار به محیط خانه می‌آید، سرش بر روی موبایلش است، تا زمانی که چندین بار برای شام صدا زده شود و شاید حتی، تلفن همراه خود را به سر سفره شام آورد، و بدین ترتیب، همسرش را هم ناراحت کند، مادر نیز همین است، در حال غذا درست کردن، رسیدگی به درس و مشق فرزندان و شاید حتی هنگامی که فرزندانش را در آغوش کشیده، در تمام این مدت، تلفن همراهش در دست و دائم با آن مشغول است.

غافل از این نکته که با گذراندن ساعتها از وقتشان در شبکه های اجتماعی، تیشه به ریشه بنیان خانواده می زنند. به طوری که دیگر نقش ها در خانواده رنگ می بازد و هیچ کس قادر به انجام وظایف خود نیست. آنها از ارتباطات اجتماعی دنیای واقعی خود فاصله می گیرند و به دنیای مجازی و آدمهای داخل آن وابسته می شوند و اینجاست که کنار هم نشسته اند ولی با یک دنیا فاصله.

یادمان باشد تکنولوژی، برای راحتی انسان‌ها و مبادلة آسان‌تر اطلاعات ساخته شده، تکنولوژی باید در دست ما باشد، نه اینکه انسان را اسیر خود کند و ما را از تمام روابط و علایق انسانی خویش باز دارد.