چند وقت پیش یه کتابی خوندم (کَفی از یَمی) کتاب جالبی بود، توصیه می کنم دوستان اگه دسترسی داشتن حتما بخونن. مطالبی که الان می خوام بنویسم برگرفته از همین کتابه. خودم که خیلی لذت بردم ان شاءالله دوستان هم بهرۀ کافی رو ببرن.
جاحظ(رئیس یکی از فرقه های معتزله) می گوید:« امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ صد جمله دارد که هر جمله از سخنش کار هزار جمله از سخنان زیبای عرب را انجام می دهد، که چنین است:
ـ کسی که قدر و اندازه خویش را بشناسد ، هلاک و تباه نمی گردد.
ـ ارزش هر کس به اندازه چیزی است که به آن اهمیت می دهد و آن را نیک می سازد
ـ کسی که خویش را شناخت به درستی پروردگارش را شناخت.
ـ انسان زیر زبانش پنهان است و با سخن گفتن ماهیت خود را آشکار می سازد.
ـ هرکس زبان شیرین و گوارا داشته باشد، برادرانش زیاد می شوند.
ـ با نیکی کردن ، آزادگان را می توان به بندگی کشید.
ـ سرمایه بخیل را به وقوع حوادث یا غارت وارث مژده بده.
ـ نبین گوینده کیست، ببین چه می گوید.
ـ بی تابی به هنگام بلا و مصیبت ، رنج و اندوه را افزون و کامل می گرداند.
ـ از راه تجاوز و ستم، پیروزی به دست نمی آید و معنا ندارد.
ـ تکبر هرگز قابلیت ستایش را ندارد.
ـ با خودخواهی ، نیکی و خیر رسانی انجام نمی پذیرد.
ـ پرخوری با سلامتی جمع نمی شود.
ـ شرافت با بی ادبی همراه نمی گردد.
ـ انسان حریص نمی تواند از حرام دوری کند.
ـ حسود هرگز راحتی ندارد.
ـ جدال و لجاجت با محبت و دوستی جمع نمی گردد.
ـ انتقام گرفتن با سروری نمی سازد.
ـ فسق و فجور چیزی را افزون نمی کند.
ـ رها کردن مشورت با دیگران ، صواب و درستی را دور می کند.
ـ دروغ گو، مروت و مردانگی ندارد.
ـ پادشاهان وفا ندارند.
ـ هیچ کرامت و بزرگواری عزیزتر از تقوا نیست.
ـ هیچ شرافتی عزیزتر از اسلام نمی باشد.
ـ هیچ پناهگاهی مطمئن تر از ورع و خودداری از گناه وجود ندارد.
ـ هیچ یاوری نجات بخش تر از توبه نیست.
ـ هیچ لباسی زیباتر از سلامتی نمی باشد.
ـ هیچ دردی عاجز کننده تر از نابخردی نمی باشد.
ـ هیچ بیماری سنگین تر و سخت تر از کم عقلی وجود ندارد.
ـ زبانت بر آنچه که عادتش داده ای می گردد.
ـ انسان با چیزی که نمی داند دشمنی می کند.
ـ خدای رحمت کند کسی را که قدر و اندازه خویش را بداند و از حد خود فراتر نرود.
ـ تکرار پوزش خواهی موجب یاد آوری خطا و گناه می گردد.
ـ نصیحت کردن در میان جمع در واقع سرزنش خواهد بود.
ـ عقل که کامل شود ، سخن کوتاه می گردد.
ـ یار و یاور داشتن ، بال جوینده است.
ـ دورویی انسان، نشانه ذلت و خواری است.
ـ خیر رسانی نابخرد ، همچون گلخانه بر زباله دان می باشد.
ـ بی تابی دردناک تر از شکیبایی است.
ـ انسان مسئول آزاده است تا زمانی که وعده ندهد، وقتی وعده داد اسیر وعده اش می شود.
ـ بزرگ ترین دشمن کسی است که مخفیانه تر حیله می کند.
ـ کسی که به دنبال چیزهای بی ارزش و غیر لازم برود، چیزهای با ارزش و لازم را از دست می دهد.
ـ شنوندۀ غیبت ، خود یکی از غیبت کنندگان است.
ـ ذلت و خواری با طمع همراه است.
ـ راحتی و آسایش با ناامیدی از مردم و دل نبستن به آنان به دست می آید.
ـ حرص و آز ، محرومیت را به همراه دارد.
ـ کسی که شوخی اش زیاد شود از حسد دیگران و سبک شمرده شدن در امان نیست... .
پنجاه تا سخن بعدی رو در پست های آینده می نویسم. ترسیدم این پست بیش از حد طولانی بشه در حوصله دوستان نگنجه و نتونن استفادۀ کافی رو ببرن.
در پناهش موفق و پیروز باشید.
