امروز بعد عمری اومدیم تلویزیون منزل رو روشن کردیم و... البته قبل از امروز، چند روز پیش و هم پارسال و سالهای گذشته تا دلتون بخواد شاهد این صحنه ها بودم و هر بار بیشتر از قبل رنجیدم و جز افسوس چاره دیگه ای نداشتم و اتفاقا دیشب هم بخاطر ماجرایی با جمعی از دوستان درباره همین موضوع بحث و گفتگو کردیم و جز حسرت و تاسف چیز دیگه ای عایدمون نشد چون دستمون به جایی بند نیست. و اونهایی که باید به فکر باشن اکثرا همه به فکر منافع شخصی خودشونن و...
امروز واقعا حالم گرفته شد و رفتم تو فکر. هر کار کردم نتونستم به یک آرامش ذهنی برسم. به همین علت تصمیم گرفتم برای شما دوستان مجازی یه کوچولو برم منبر. به بزرگواری خودتون ببخشین.
حتما شما دوست عزیز هم این ضرب المثل رو شنیدین که می گن گاهی طرف از اون ور بوم میافته گاهی ازین ور.
بگذریم اما اینکه در تلویزیون شنونده چه مطلبی بودم که حالم رو خراب کرد: امروز طبق آیین مداحان عزیز کشورمون همایش شیرخوارگان حسینی در کل کشور برگزار می شه و یکی از شبکه های استانی پخش زنده این مراسم رو پخش می کرد. متأسفانه مداحی که مشغول نوحه خوندن بود مطالبی گفت که دل چرکین شدم. و یکی از اونها این بود که :« ماداری تو مجلس یه وقت بچه شیرخوارهاتون رو شیر ندینا، رباب دلش می گیره غصه می خوره و بخاطر دل اباعبدالله بچهاتون رو شیر ندین...» خدا وکیلی آیا امام حسین از اینکه ما به یه طفل معصوم شیر ندیم و گشنه و تشنه نگهش داریم خوشحال می شه؟ یا اینکه به مشکلاتی فعلی جامعمون که اکثر جوونا رو داره گرفتار می کنه بپردازیم و به فکر برطرف کردن اونا باشیم؟
دو سه روز پیش سر کلاسی بودم و بحثی پیش اومد که من به نوبۀ خودم خیلی ناراحت شدم که چرا باید این جوونا غرق این مسائل باشن و کسی هم در فکر متقاعد کردنشون نباشه حالا بماند که تو این کلاس چقد به قشر روحانی و مداح توهین شده . من خودم به عینه شاهد موضوع بودم که طرف صاف صاف تو چشای من نگاه کردم و گفت چرا نباید دختر و پسر نامحرم با هم دوست باشن و ارتباط داشته باشن...؟ چرا باید نماز خوند؟ چرا باید ...
بابا این مشکلات اعتقادی جوونا از کجا پیدا شدن؟ خدا شاهد اینا از مریخ نیومدن همشون بچهای همین ایران اسلامی هستن حالا چرا دارن غیر اسلامی می شن و تقصیره کیه به ما ربطی نداره که ما باید بچهامون رو شیر ندیم و عمر سعد رو جناب خطاب کنیم که یه وقت مشکلی بین شیعه و سنّی پیش نیاد و ... این مسائل به ما ربط داره! جوونامونم که دور از جون هر غلطی کردن به خودشون مربوطه؟!
امام حسین با لب تشنه شهید شدن درست؟ زن و بچه شون به اسیری رفتن درست؟ خاندانشون شهید شدن درست؟ اما هدفشون چی بود؟ حالا ما هی تو مجلسامون بشینیم و بگیم شمر و...
استاد مطهری جملۀ قشنگی دارن که مضمونش اینه: بابا شمر هزار و سیصد سال پیش مرد. شمر الان رو دریابین.
این تهاجم فرهنگی این همه آمار طلاق این همه سن های بالای که هنوز مجرد موندن و این همه زندگیهای تجملاتی که ماها درگیرش شدیم و باعث غفلتمون شده واین همه مشکلات اخلاقی و بیماری های روحی و روانی و... کی باید به فکر اینا باشه؟ ماها اصل مطلب رو ول کردیم و دو دستی فرع رو چسبیدیم خودمونیم اونم چون به نفع جیبمونه.
اگه رسالت ما این باشه که به فکر چاره این مشکلات باشیم امام حسین بیشتر خوشحال می شن یا اینکه بچه شیرخوارمون رو تو مجلسه روضه شیر ندیم!!! میکروفون تو سرمون خرد کنیم!!! خیلی خشن تو سر و کلمون بزنیم!!! شمر و عمرسعد رو جناب خطاب کنیم. اینا که داره می گم همه رو خودم شاهد بودما همین طوری رو هوا نمی گم.
تازه بعد از اینکه از مجلس عزا اباعبدالله بیرون اومدیم هیچ تغییر و تحولی در ما ایجاد نشده که حتی بتونیم یه کار اشتباهمون رو ترک کنیم اونم برای یه ماه، نه همیشه.
قبول کنیم که معرفتمون نسبت به هدف از قیام اباعبدالله خیلی کم شده و حتی متاسفانه بعضی از ما این معرفتَ رو نداریم چه برسه به این که کم شده باشه. دوستی می گفت من از محرم و امام حسین فقط تشنگی و گشنگی کربلا رو بلدم و از همه مهم تر قورمه و قیمه شام هیئت ها رو دوست دارم. خدا وکیلی چی باید گفت؟! این بود هدف امام حسین؟!!!!
دکتر شریعتی جمله معروفی دارن، البته من نظری دربارۀ افکار ایشون ندارم ولی این جملشون خیلی به دلم نشست که گفتن:« حسین علیه السلام بیشتر از آب تشنۀ لبیک بود افسوس که به جای افکارش زخم هایش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی جلوه دادند.»
درسته که گریه بر امام حسین ـ علیه السلام ـ و شنیدن ذکر مصیبت اون بزرگوار ثواب زیادی داره. ولی بد نیست چهارتا کتابم مطالعه کنیم که بابا هدف امام حسین از قیامش چی بود؟
صحبت تو این زمینه زیاده اما در مجال وب ما و حوصلۀ شما عزیزان نمی گنجه . طولانی شد بنده رو عفو بفرمایید
یاعلی
